سندرم تونل رادیال
اولین علائم معمولاً در هنگام خواب و یا بیدار شدن از خواب رخ می‌دهند. درد سندرم تونل کارپال، ممکن است منجر به بیداری درهنگام خواب شود. بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال، هر شب به دلیل درد دست از خواب می‌پرند. گاهی علائم با تکان دادن دست به طور موقت بهبود پیدا می کند .علائم این بیماری در شست، انگشت اشاره و انگشت وسط و نیمی از انگشت حلقه دیده میشود. از بارزترین علائم می‌توان به درد، بی‌حسی و احساس گزگز اشاره کرد. با ادامه روند این بیماری، ممکن است فرد قدرت مشت کردن دست، باز کردن در بطری، تایپ کردن با کیبورد و گوشی را از دست بدهد.
از دیگر علائم سندرم تونل کارپال می‌توان به بی‌حسی و خارش در دست، عدم توانایی در گرفتن اجسام با دست و تکان خوردن ناگهانی انگشتان دست اشاره کرد.
هر عاملی که عصب میانی دست را تحت فشار قرار دهد و این عامل مدت زمانی طولانی ادامه داشته باشد، می‌تواند سبب ایجاد سندرم تونل کارپال شود. مثلاً انجام طولانی مدت تایپ کردن که عصب میانی دست را اذیت می‌کند؛ می‌تواند افراد را مبتلا به سندرم تونل کارپال کند. معمولاً خانم‌هایی که در محل کار و در منزل زیاد از دست‌های خود کار کشیده‌اند و هم چنین افرادی که در طول ورزش فشار زیادی را به دستان وارد می‌کنند؛ مثل دوچرخه سواران و بدن سازان، احتمال زیادی دارد به این بیماری مبتلا شوند.
اولین روش تشخیص سندرم تونل کارپال، ضربه زدن آهسته به مچ است (علامت تینل) . اگر در انجام این روش، احساس بی‌حسی یا گزگز در فرد وجود داشته باشد، پس به احتمال زیاد به سندرم تونل کارپال مبتلا شده است. روش دیگر تشخیص این بیماری، این است که فرد به مدت یک دقیقه مچ دست را خم کند و بالای سر نگه دارد؛ اگر مجدداً احساس درد، بی حسی یا گزگز شدن به‌وجود آمد (علامت فالن)، احتمال دارد که فرد به سندرم تونل کارپال مبتلا شده باشد.
پس از معاینات فیزیکی، برای تشخیص سندرم تونل کارپال از آزمایش استفاده میشود. آزمایش عبارت است از نوارعصبی.
نوارعصب (NCV)
در این روش، پزشک سندروم تونل کارپال به منظور اندازه گیری سرعت انتقال پیام از عصب به عضلات، الکترودها را روی مچ دست و دست قرار می‌دهد که شوک‌های الکتریکی کوچکی به دست وارد کنند. در این روش، یک سوزن کوچک نیز در عضله فرو برده میشود و فعالیت‌های الکتریکی روی صفحه نمایش مشخص خواهند کرد که عصب دچار آسیب شده است یا خیر.
از روش‌های درمان این بیماری، می‌توان به ورزش، رژیم غذایی، عمل جراحی و درمان‌های غیر جراحی نظیر استراحت دادن به دست و مچ دست، ماساژ برای رفع درد، کمپرس درد و کنترل محرک ها اشاره کرد. تغییر سبک زندگی، تمرینات اصلاحی و استفاده از آتل نیز کاربردی خواهند بود.
رژیم غذایی
تا به این جا، راجع به عوامل بیرونی ایجاد کننده سندروم تونل کارپال صحبت کردیم، اما یکی از عوامل درونی ایجاد کننده سندرم تونل کارپال، مواد غذایی است که افراد مصرف می‌کنند. توصیه میشود تا از مکمل های ویتامین ب و هم چنین غذاهایی که سرشار از منیزیم هستند استفاده کنید. یکی از داروهای تزریقی مناسب سندرم تونل کارپال، داروهای کورتیکواستروئیدی هستند.
آتل
آتل های مخصوص سندرم کارپال می تواند در بهبود علائم آن موثر باشند.
جراحی سندروم تونل کارپال
بیمارانی که به معالجات غیر جراحی پاسخ نداده اند را می توان با جراحی معالجه کرد. این جراحی با باز کردن یک شکاف کوچک در مچ دست, باز کردن رباط کارپال که بر عصب میانی فشار می آورد انجام می شود. بیمار همان روز به منزل می رود.
وقتی ایجاد میشود که عصب رادیال در حین عبور از یک تونل بافتی در ناحیه آرنج تحت فشار قرار میگیرد.
دیگر بخش های سایت
