آنوریسم شریان مغزی میانی MCAA  بیست درصد از تمام آنوریسم‌های داخل جمجمه‌ای را تشکیل می‌دهند. این آنوریسم‌ها بر اساس منشأ به سه دسته تقسیم می‌شوند:  آنوریسم‌های پروگزیمال (M1)، 10 درصد این گروه آنوریسم را تشکیل می دهند. آنوریسم‌های انشعاب  (M1-2) ، که در اولین انشعاب یا سه شاخه شدن اصلی قراردارند, 85 درصد این گروه را تشکیل می دهند. آنوریسم‌های دیستال که فراتر از انشعاب اصلی قرار دارند 5 درصد این گروه را تشکیل می دهند.  آنوریسم‌های MCA به صورت خونریزی زیر عنکبوتیه  یا به صورت آنوریسم پاره نشده, ظاهر می‌شوند. آنوریسم MCA ممکن است به عنوان بخشی از غربالگری معمول به عنوان آنوریسم MCA پاره نشده تشخیص داده شود. آنوریسم‌های پاره نشده MCA می‌توانند علائمی مانند سردرد، صرع لوب تمپورال، کمبود میدان بینایی و ادم پاپی را ایجاد کنند. آنوریسم‌های MCA شایع‌ترین آنوریسمی هستند که با علائم ایسکمیک ظاهر می‌ شوند که می تواند به صورت حملات ایسکمیک گذرا و همی پارزی باشد. صرع و همی پارزی, شایع ترین ناتوانی‌هایی هستند که به مراتب بیشتر با آنوریسم MCA, در مقایسه با آنوریسم های سایر نقاط مغز, مرتبط هستند. یکی دیگر از تظاهرات شناخته شده, خونریزی‌ زیر عنکبوتیه است که به صورت سردرد، از دست دادن هوشیاری و نقص عصبی کانونی ظاهر می‌شود. سردرد یک طرفه در پارگی آنوریسم MCA تقریباً همیشه در سمت آنوریسم است. از دست دادن هوشیاری در حدود ۶۰ درصد و نقص عصبی کانونی در حدود ۸۰ درصد از بیماران آنوریسم MCA دیده می‌شود. فراوانی هماتوم‌های داخل مغزی در بیماران مبتلا به آنوریسم MCA بیشتر از بیماران با آنوریسم‌های پاره شده در سایر نقاط است. اکثر هماتوم‌های داخل مغزی در بیماران مبتلا به آنوریسم دو شاخه شدن MCA که به سمت جانبی هدایت می‌شوند رخ می‌دهد. آنوریسم‌های داخل جمجمه ای به طور فزاینده ای با روش‌های اندوواسکولار درمان می‌شوند. با این حال، بسیاری از بیماران مبتلا به آنوریسم شریان مغزی میانی (MCA) هنوز از طریق جراحی کلیپینگ (Clipping) مدیریت می‌شوند. ویژگی‌های آناتومیک آنوریسم‌های MCA، مانند گردن پهن که اغلب شامل منشأ شریان شاخه‌ای است، درمان اندوواسکولار را دشوار می‌کند. روش های جدیدی برای رفع این مشکلات، از جمله استنت‌ها، منحرف‌کننده‌های جریان، و مختل‌کننده‌های جریان داخل ساکولار (ISFDs) ساخته شده‌اند و همچنان توسعه می‌یابند، اما هیچ کدام در یک کارآزمایی تصادفی نشان داده نشده‌اند که نتایج اندوواسکولار را بهبود بخشند. در حال حاظر, بهترین روش درمان آنوریسم MCA، جراحی با کلیپینگ  (Clipping)  می باشد. اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) اولیه برای تشخیص خونریزی‌های زیر عنکبوتیه، تعیین مقدار خون در مغز، و پیش بینی محل وازواسپاسم ضروری است. سی تی اسکن خونریزی ساب عنکبوتیه را در ۹۰ تا ۹۵ درصد بیماران در ۲۴ ساعت اول پس از عارضه تشخیص می‌دهد. با این حال سی تی آنژیوگرافی و آنژیوگرافی رزونانس مغناطیسی روش‌های تشخیصی دیگر هستند. سی تی آنژیوگرافی نسبت به آنژیوگرافی رزونانس مغناطیسی برتری دارد زیرا حساسیت آن بین ۹۶ تا ۱۰۰ درصد است. آنژیوگرافی دیجیتال سابستراکشن مغزی  به عنوان استاندارد طلایی برای تشخیص آنوریسم شریان میانی مغزی در نظر گرفته می شود. آنوریسم‌های MCA را می‌توان با جراحی یا با روش های اندوواسکولار مدیریت کرد. روش‌های جراحی برای مدیریت آنوریسم‌های MCA عبارت‌اند از کرانیوتومی جانبی فرونتو تمپورال ( Pterional )، که با بازکردن شکاف Sylvian می توان به آنوریسم دست یافت و با قراردادن یک یا چند Clip آنوریسم را معالجه کرد. عواقب خونریزی زیر عنکبوتیه به حجم و محل خونریزی و همچنین اندازه فضای قبلی مایع مغزی نخاعی (CSF) که در آن آنوریسم پاره می‌شود بستگی دارد. ممکن است یک خونریزی زیر عنکبوتیه بسیار کوچک از آنوریسم وجود داشته باشد که فقط باعث سردرد شدید ناگهانی می‌شود و با 'نشت هشدار دهنده' یا 'خونریزی نگهبان' مطابقت دارد. ارتباط کلی بین حجم SAH و درجه بالینی، خطر اسپاسم عروقی و سایر عوارض مانند افزایش فشار داخل جمجمه، تشنج و هیدروسفالی وجود دارد. تغییرات فیزیولوژیکی مانند کاهش جریان خون و متابولیسم مغزی، تغییرات سیستمیک مانند هیپوناترمی، هیپوولمی، هیپر متابولیسم، حالت کاتابولیک، آریتمی قلبی، ناهنجاری حرکتی دیواره قلب با افزایش شدید SAH تمایل به افزایش دارد. خونریزی با ترکیب تامپوناد به دلیل کاهش گرادیان فشار بین دیواری در سراسر آنوریسم و انعقاد متوقف می شود. افزایش فشار داخل جمجمه ای که باعث از دست دادن گذرای هوشیاری می شود در همه بیماران مبتلا به SAH رخ نمی دهد. بین میانگین افزایش ICP و درجه بالینی همبستگی مستقیم وجود دارد که عبارت‌اند از:  الف) درجه بالینی ۱ و ۲: میانگین ICP ۱۰ میلی متر جیوه ب) درجه بالینی ۲ و ۳: میانگین ICP ۱۸ میلی متر جیوه  ج) درجه بالینی ۳ تا ۵: میانگین ICP ۲۹ میلی‌متر جیوه در حال حاضر سه گیره آنوریسم سازگار با ام‌آرآی در استفاده روتین وجود دارد: الف) یاسارگیل، ب) سوگیتا، ج) گیره اسپتزلر. اپلیکاتور رایج مورد استفاده عبارتند از: الف) Olivecrona، ب) Yasargil، ج) Sugita

خونریزی مغزی به هر نوع خونریزی درون سر یا خونریزی درون جمجمه‌ای، خونریزی مغزی گفته می‌شود. خونریزی می‌تواند درون جمجمه، خارج از بافت مغزی و یا داخل آن رخ دهد. خونریزی مغزی می‌تواند در مننژ و یا بافت داخلی مغز رخ دهد. متخصصین و جراحان مغز و اعصاب، برای تشخیص و درمان خونریزی‌های مغزی ، باید ابتدا محل و علت بروز خونریزی را بیابند. به علت بعضی از عوامل خطرساز، روش‌های درمانی می‌توانند متفاوت باشند. شایع ترین دلایل خونریزی مغزی عبارت‌اند از: ضربه مغزی، فشار خون بالا، آنوریسم (گشادشدگی عروق مغزی)، ناهنجاری‌های عروق خونی، آمیلویید آنژیوپاتی، بیماری‌های خونی، بیماری‌های کبدی و تومورهای مغزی. علل خونریزی مغزی ۱- ضربه به سر: ضربه سر، شایع‌ترین علت خونریزی مغزی میان افراد کمتر از ۵۰ سال است. ۲-  آنوریسم (گشادشدگی عروق مغزی): آنوریسم حاصل ضعیف شدن و انحلال دیواره رگ خونی متورم شده است؛ که می‌تواند دچار پارگی رگ و یا خونریزی در مغز شود؛ که منجر به سکته مغزی می‌گردد. ۳- ناهنجاری‌ها و اختلالات: اختلالات رگ‌های خونی مغزی عامل خونریزی مغزی است. ناهنجاری‌های رگ‌های خونی به معنی ضعیف شدن و انحلال رگ‌های خونی درون و یا اطراف مغز است؛ که می‌تواند در بدو تولد فرد به وجود بیاید و تنها از طریق پیشرفت علائم قابل تشخیص است. ۴- فشار خون بالا: اگر تومورهای مغزی فشار زیادی به مغز وارد کنند، احتمال خونریزی مغزی وجود خواهد داشت. خونریزی درون جمجمه (اما خارج از بافت مغزی) برای درک و تشخیص انواع خونریزی‌های درون جمجمه‌ای که درون جمجمه اما خارج از غشای مغزی اتفاق می‌افتند، می‌بایست لایه‌های محافظ میان مغز و جمجمه و نیز عملکردشان را شناخت. غشا مغزی توسط سه لایه موسوم به پرده‌های مننژی (شامگان)، محافظت می‌شود. این سه لایه شامل سخت شامه، عنکبوتیه و نرم شامه است. سخت شامه از مغز و نخاع در برابر ضربات و تکان‌ها محافظت می‌کند؛ به این ترتیب که به جمجمه می چسبد و یک سیستم تخلیه وریدی کامل را ایجاد می‌کند. سخت شامه، از یک سمت به جمجمه متصل است و از سمت دیگر از طریق عنکبوتیه، به نرم شامه متصل است. عنکبوتیه ظاهر و شمایلی شبیه تار عنکبوت دارد. ساختار شبه تارعنکبوتی آن باعث می‌شود تا این لایه نسبت به سخت شامه تراکم کمتری داشته و نرم‌تر باشد. عنکبوتیه به سخت شامه و نرم شامه متصل است و کمک می‌کند تا جمجمه در فضای مغز به درستی قرار بگیرد. بین عنکبوتیه و نرم شامه فضایی وجود دارد که به آن فضای زیر عنکبوتیه گفته می‌شود؛ که در بردارنده مایع مغزی- نخاعی است. این سد خونی _ مغزی، از ورود سموم به مغز جلوگیری می‌کند.  انواع خونریزی مغزی درون جمجمه‌ای  ۱- خونریزی اپیدورال : این خونریزی بین استخوان جمجمه و خارجی‌ترین لایه مننژی یعنی سخت شامه اتفاق می‌افتد. ۲- خونریزی سابدورال: این خونریزی بین سخت شامه و لایه عنکبوتیه اتفاق می‌افتد. ۳- خونریزی زیر عنکبوتیه: این خونریزی بین غشای عنکبوتیه و نرم شامه اتفاق می‌افتد. خونریزی اپیدورال این خونریزی بین استخوان جمجمه و خارجی‌ترین لایه مننژ (سخت شامه) اتفاق می‌افتد. علل خونریزی اپیدورال معمولاً این خونریزی در پی آسیب تروماتیک و ضربه‌ای به مغز ایجاد می‌شود. شدت صدمه و درمان متناسب با آن، به شدت ضربه وارد شده به سر بستگی دارد. علائم خونریزی اپیدورال می‌توانند چند دقیقه و یا چند ساعت بعد از وقوع ضربه ، ظاهر شوند. علائم خونریزی اپیدورال شامل موارد زیر هستند: گیجی، سرگیجه، خواب آلودگی و یا داشتن سطوح مختلف هوشیاری، سردرد شدید، حالت تهوع، استفراغ، تشنج، گشادی یکی از مردمک‌ها یا هر دو مردمک، نابینایی، احساس ضعف در یکی از قسمت‌های بدن، کوتاه شدن مدت تنفس و مرگ . درمان خونریزی اپیدورال درمان بستگی به شدت خونریزی دارد و جراحان مغز و اعصاب، با توجه به نتایج سی تی اسکن و آزمایش‌های دیگر، می‌توانند بهترین توصیه‌ها را در اختیار بیمار قرار دهند. روش‌های درمان خونریزی اپیدورال می‌توانند شامل این موارد باشند: جراحی مغزی، توانبخشی و موارد دیگر. خونریزی سابدورال این خونریزی بین نرم شامه و لایه عنکبوتی اتفاق می‌افتد. شایع‌ترین علت این خونریزی، ضربه به سر است؛ اما هم‌چنین می‌تواند ناشی از عفونت مغز و یا تومور مغزی باشد. علل خونریزی سابدورال ۱- آسیب به سر (که ممکن است در تصادفات و درگیری‌های فیزیکی رخ دهد) ۲- تحلیل رفتن مغز که بیشتر در میان افراد مسن‌ شایع است. ۳- مصرف داروهای ضد انعقاد خون مثل وارفارین، آسپیرین و سایرداروهای رقیق کننده خون. ۴- نشت مایع مغزی – نخاعی علائم خونریزی سابدورال این خونریزی می‌تواند علائمی فوری از خود بروز دهد (در نوع حاد) و یا می‌تواند به آهستگی وسعت بیشتری پیدا کرده و علائم دیرتر دیده شوند. ممکن است هفته‌ها بعد از ضربه به سر و یا در صورت پارگی رگ خونی (در نوع مزمن آن)، این علائم بروز کنند. علائم خونریزی سابدورالی عبارت‌اند از: اختلال در تعادل و راه رفتن، گیجی، سرگیجه، سردرد، حالت تهوع و استفراغ، غش کردن، تشنج، بی خوابی، اختلال در تکلم، اختلال در بینایی. انواع خونریزی سابدورال فوق حاد فاز فوق حاد خونریزی سابدورالی حدوداً یک ساعت پس از وقوع خونریزی رخ می‌دهد. در تصویر سی تی اسکن، یک توده مایع که نسبتاً مشابه قشر مجاور است، دیده می‌شود.  حاد این فاز در فاصله یک تا سه روز اول خونریزی بروز می‌کند. آنچه که معمولاً در این موارد در سی تی اسکن سر دیده می‌شود، توده متراکم هلالی شکلی است. چهار ناحیه‌ای که احتمال خونریزی سابدورالی حاد در آنها وجود دارد، بر روی تحدب مغز، بین دو نیمکره مغز، بر روی چادرینه‌ی مخچه (تنتوریم) و حفره جمجمه عقبی است. تحت حاد دوره زمانی یک خونریزی سابدورالی تحت حاد، حدود سه روز الی دو تا سه هفته است.  تحت حاد هم به طور مشابهی در سی تی اسکن سر دیده می‌شود. در این نوع خونریزی، تشکیل غشایی در اطراف آن، ۴ روز بعد از خونریزی دیده می‌شود. مزمن خونریزی سابدورالی مزمن، بیشتر از سه هفته طول می‌کشد. این نوع خونریزی مغزی، بیشتر در افراد مسن با میانگین سنی ۶۳ سال رخ می‌دهد. با اینکه زمین خوردن شایع‌ترین علت بروز آن است، اما علل دیگری از جمله سو مصرف الکل، تشنج، مصرف داروهای ضد انعقاد خون و همچنین مصرف داروهای رقیق کننده خون نیز وجود دارند. تشخیص خونریزی ساب دورال بهترین روش برای تشخیص خونریزی ساب دورال، توموگرافی کامپیوتری (CT) است. از دیگر روش‌های تشخیص خونریزی ساب دورال ، می‌توان به سی تی اسکن و آزمایشات خون اشاره کرد. درمان خونریزی ساب دورال میزان مرگ و میر برای بیماران مبتلا به خونریزی ساب دورال حاد، از ۵۰ درصد تا ۹۰ درصد متغیر است. درصد قابل توجهی از این مرگ و میرها ناشی از آسیب مغزی زمینه‌ای و فشار بر مغز است که در روزهای پس از آسیب ایجاد می‌شود. تقریباً در ۲۰ تا ۳۰ درصد از بیماران، عملکرد مغز بهبود می‌یابد. تشنج بعد از عمل در این بیماران، نسبتاً شایع است.  در بیمارانی که درمان سریع دریافت می‌کنند، بزرگسالان جوان، بیماران با نمره GCS بالای۶ یا ۷ و کسانی که کوفتگی‌های مغزی متعدد یا فشار غیرقابل کنترل روی مغز ندارند، نتایج مطلوب بیشتری دیده می‌شود.  خونریزی ساب دورال بزرگتر از ۱سانتی متر، در ضخیم‌ترین نقطه معمولاً نیاز به درمان سریع جراحی دارد. خونریزی ساب دورال کوچکتر ممکن است نیازی به جراحی نداشته باشد. کرانیوتومی بزرگ و جراحی از طریق سوراخ ایجاد شده در جمجمه، اغلب برای برداشتن لخته خون ضخیم و رسیدن به محل‌های خونریزی مورد نیاز است. کوفتگی‌های مغزی زمینه ساز خونریزی  ساب دورال، اغلب در همان جراحی برداشته می‌شود. کرانیوتومی در جراحی کرانیوتومی، پزشک به منظور دسترسی به خونریزی، قسمتی از جمجمه را موقتاً برمی‌دارد. پس از انجام عمل، قسمتی از جمجمه که برداشته شده بود، به کمک پیچ‌های محکمی سرجایش قرار داده می‌شود. در طی انجام این عمل، بیمار در بیهوشی عمومی است. ایجاد سوراخ در این روش جراحی، بر روی جمجمه سوراخ کوچکی ایجاد می‌کنند. لوله‌ای از طریق این سوراخ کوچک وارد جمجمه می‌شود و خونریزی را خارج می‌کند. در بعضی از عمل‌ها، برای اینکه خونریزی مجدداً عود نکند، لوله را تا چند روز بعد از عمل جراحی، در سر نگه می‌دارند تا خون اضافی را به خود جمع کند. خونریزی اینتراسربرال (ICH) این خونریزی داخل مغز می‌باشد. از علل مهم آن، فشار خون بالا در بیماران مسن، و زائده‌های عروقی همچون آنوریسم، AVM، DAVF و Cavernous Malformation در بیماران جوان‌تر می‌باشد. خونریزی داخل تومور هم می‌تواند یکی از علل ICH شود. اگر ICH علائم‌دار یا بزرگ باشد، نیاز به جراحی دارد. خونریزی اینتراونتیکولار (IVH) این خونریزی در داخل بطن‌های داخل مغز است که معمولاً وظیفه تولید آب مغز را دارند. بنابراین IVH متابولیسم آب مغز را مختل کرده و ریسک هیدروسفالی، فشار بالای مغز، کاهش هوشیاری، کما و مرگ را دارد.  معمولاً برای درمان این بیماری از لوله‌ای که فشار مغز و خونریزی را به بیرون منتقل می‌کند استفاده می‌شود. از دلایل IVH می‌توان به فشار خون بالا در بیماران مسن، و زائده‌های عروقی همچون آنوریسم، AVM و Cavernous Malformation در بیماران جوان‌تر اشاره کرد. خونریزی زیر عنکبوتیه این نوع خونریزی بین غشای عنکبوتیه و نرم شامه رخ می‌دهد. خونریزی زیر عنکبوتیه تروماتیک خونریزی زیر عنکبوتیه تروماتیک (tSAH) معمولاً از نظر بالینی بی‌صدا هستند و بعید است که  برای رفع فشار به جراحی نیاز داشته باشند.  خونریزی زیر عنکبوتیه انوریزمیک این نوع خونریزی زیر عنکبوتیه به دلیل پارگی انوریزم می باشد. 50 درصد از بیماران قبل از رسیدن به بیمارستان فوت میکنند. از باقی بیماران تنها یک سوم به زندگی نورمال برمی گردند . این نوع خونریزی , نه تنها نیاز به درمان انوریزم را دارد بلکه تا سه هفته بعد از خونریزی, عروق مغز ریسک اسپاسم دارد. اسپاسم رگ های مغز میتواند باعث سکته مغزی شود. این نوع خونریزی ریسک هیدروسفالی را هم دارد.  پارگی حاصل از رگ مغز، همیشه یک مورد اورژانسی به شمار می رود؛ بنابراین در صورت بروز آن، حتماً به نزدیک‌ترین مرکز درمانی مراجعه شود. علائم خونریزی زیر عنکبوتیه دراغلب موارد، آنوریسم دچار پارگی نشده و بدون علامت اولیه است و طی تصویربرداری‌هایی که به علل دیگری انجام می‌شوند، مشاهده و شناسایی می‌شود. آنوریسم می‌تواند خود را در قالب این مشکلات نشان دهد: سردرد، بی حسی و یا ضعف در یک طرف صورت، مردمک گشاد شده وتغییر در وضعیت بینایی.  درمان خونریزی زیرعنکبوتیه برای درمان خونریزی زیر عنکبوتیه، در ابتدا باید علل زمینه‌ای درمان شوند؛ مثل درمان آنوریسم. خونریزی‌های درون مغزی درون بافت مغز دو نوع خونریزی می‌تواند رخ دهد: خونریزی درون مغزی و خونریزی سینوس وریدی. ۱- خونریزی درون مغزی: این خونریزی در لوب‌های مغز، پل‌های میان مغز و مخچه ایجاد می‌شود.  نام دیگر این نوع خونریزی، سکته هموراژیک (سکته خونریزی دهنده) است. ۲- خونریزی بطنی: این خونریزی در بطن مغز، بروز می‌کند. حفره‌های مغزی جایی هستند که در آن مایع مغزی – نخاعی تولید می‌شود. از آنجا که مغز نمی‌تواند اکسیژن ذخیره کند، بنابراین در این مورد وابسته به رگ‌های خونی است تا از طریق آن‌ها اکسیژن و مواد مغذی مورد نیازش را تأمین کند. وقتی یک خونریزی مغزی اتفاق بیافتد، اکسیژن دیگر نمی‌تواند به بافت مغزی دربردارنده این رگ‌های پاره برسد. انباشتگی و لخته خون ناشی از خونریزی مغزی هم می‌تواند به مغز فشار آورده و مانع رسیدن اکسیژن لازم به آن شوند. در پی بروز یک خونریزی مغزی، جلوی جریان خون درون و اطراف مغز گرفته شده و به این ترتیب اکسیژن کافی به مغز نمی‌‍رسد. اگر این وضعیت بیشتر از سه و یا چهار دقیقه به طول انجامد، سلول‌های مغزی از بین خواهند رفت و عملکردهای تحت کنترل آن‌ها نیز دچار اختلال خواهند شد. درمان خونریزی درون مغزی بهترین روش برای درمان خونریزی درون مغزی، عمل جراحی است. جراحی کرانیوتومی و ایجاد سوراخ، دو نوع جراحی هستند؛ که به منظور درمان خونریزی درون مغزی انجام می‌شوند. البته اگر خونریزی درون مغزی حاد نباشد، با استراحت کردن و مصرف دارو نیز، قابل درمان است.  در افراد مسن، پس از عمل خارج کردن خونریزی درون مغزی، ممکن است بهبودی کامل حاصل نشود و مشکلات ذهنی و جسمی، هم چنان باقی بماند.

اختلالات حرکتی اختلالات حرکتی، مجموعه ای از اختلالات عصبی پیچیده هستند که با حرکت ناکافی به نام آکینزی، هیپوکینزی، برادی کینزیا یا حرکت بیش از حد به نام هایپرکینزی یا حرکت نامتناسب به نام دیسکینزی مشخص می‌شوند. انواع بیماری‌های اختلالات حرکتی  رایج به شرح زیر است: ۱- بیماری پارکینسون: این یک اختلال نورودژنراتیو است که با لرزش، سفتی، کندی حرکت و عدم تعادل مشخص می‌شود. از نظر پاتوفیزیولوژیکی، این بیماری در اثر تخریب سلولی در گانگلیون‌های پایه مغز ایجاد می‌شود. این سلول‌ها یک هورمون عصبی به نام دوپامین آزاد می‌کنند. کاهش سطح دوپامین منجر به علائم بیماری پارکینسون می‌شود. ۲- دیستونی: این اختلال حرکتی با انقباضات غیرارادی عضلانی پایدار همراه با چرخش، حرکات تکراری و وضعیت غیر طبیعی مشخص می‌شود؛ که می تواند کانونی یا عمومی باشد.  ۳- تشنج:  تشنج شامل حرکات کوتاه، غیر ریتمیک، تند و ناگهانی و تصادفی است. اغلب شامل آتتوز می‌شود که با حرکات پیچشی و انقباض خود را نشان می دهد. علت شایع تشنج ، بیماری هانتینگتون است که یک اختلال نورودژنراتیو ارثی است. در برخی موارد، تشنج ثانویه ناشی از مصرف داروهای ضد روان پریشی یا ضد تشنج است. ۴- دیسکینزی دیررس: دیسکینزی دیررس ناشی از استفاده طولانی مدت از داروهای ضد روان پریشی و مسدود کننده‌های گیرنده دوپامین است؛ که با حرکات تکراری، غیرارادی و بی هدف مشخص می شود که ممکن است به صورت شکلک درآوردن، بیرون زدگی زبان، پلک زدن چشم، حرکت سریع بازوها، پاها و تنه تظاهر پیدا کند.  ۵- سندرم پای بی قرار: سندرم پای بی قرار وضعیتی است که با میل شدید به حرکت پاها مشخص می‌شود؛ که معمولاً در عصرها یا شب‌ها هنگام نشستن یا دراز کشیدن به دلیل احساسات غیر طبیعی در پاها رخ می دهد. اضطرار با حرکت پاها برطرف می‌شود.  ۶- سندرم تورت: سندرم تورت یک اختلال عصبی است که با دوره‌های مکرر تیک‌های حرکتی و تیک های صوتی مشخص می شود. معمولاً، اولین بار در دوران کودکی مشاهده می شود، اما ممکن است برای اولین بار در سال های نوجوانی نیز ظاهر شود. این سندرم، در مردان بیشتر از زنان رخ می‌دهد. پارکینسون بیماری پارکینسون یک نوع اختلال در مغز است؛ که عوارضی مثل لرزش دست‌ها و اندام‌ها، اختلال در راه رفتن و اختلال در تعادل را به همراه می‌آورد. بیماری پارکینسون در مردان و در افراد بالاتر از ۵۰ سال، شایع‌تر است. زمانی که سلول‌های عصبی در عقده‌های قاعده‌ای مغز بمیرند، این بیماری ایجاد می‌شود؛ زیرا این سلول‌ها ماده‌ای به نام دوپامین ترشح می‌کنند که نقش اساسی در هماهنگی حرکات بدن دارد. علت ایجاد این بیماری، عوامل ژنتیکی و محیطی است. علائم ۱- لرزش و کندی اندام‌ها ۲- سفتی اندام‌ها تشخیص بیماری پارکینسون روش‌های تشخیص این بیماری شامل بررسی سوابق پزشکی، معاینه‌ها و مصرف دارو می‌شود. درمان بیماری پارکینسون درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد، اما مواردی که در زیر ذکر می‌شوند، می‌توانند علائم بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون را کاهش دهند. مصرف دارو داروهایی که سطح دوپامین مغز را افزایش دهند، داروهای تأثیرگذار بر مواد شیمیایی مغز و داروهای کمک کننده به کنترل علائم غیر حرکتی، از بهترین داروهایی هستند که برای بیماران مبتلا به پارکینسون، تجویز می‌شوند. تحریک عمقی مغز در این روش، الکترودهای تحریک کننده در قسمتی از مغز کاشته می‌شوند؛ تا با تحریک مغز، علائم این بیماری را کنترل کنند. دژنراتیو بیماری دژنراتیو می‌تواند بر ستون فقرات گردنی، سینه‌ای یا کمری تأثیر بگذارد و معمولاً در اثر افزایش سن رخ می‌دهد. این یک بیماری مزمن است که در بعضی افراد علائمی ندارد و در بعضی دیگر، علائمی حاد به همراه دارد. عوامل ایجاد کننده بیماری دژنراتیو علل شایع فتق دیسک، اسپوندیلولیستزیس و تنگی ستون فقرات علل دیگر تشکیل برآمدگی‌های استخوانی به نام استئوفیت، ناهنجاری‌های مفصل فاست بیماری‌های متداول دژنراتیو دیسک بیماری دژنراتیو دیسک واقعاً یک بیماری نیست، بلکه اصطلاحی است که برای توصیف تغییرات طبیعی دیسک‌های ستون فقرات با افزایش سن استفاده می‌شود. دیسک‌های ستون فقرات، ضربه‌گیرهای نرم و قابل تراکم هستند که استخوان‌های ستون فقرات را محافظت می‌کنند. دیسک‌ها به ستون فقرات اجازه می‌دهند خم شوند، بپیچند و استرس‌های زندگی و فعالیت‌های تفریحی مانند بلند کردن وزنه یا دویدن در ماراتن را انجام دهند. بیماری دژنراتیو دیسک، اغلب در دیسک‌های کمر (ناحیه کمر) و گردن (ناحیه گردن) رخ می دهد.  دلیل ایجاد بیماری‌های متداول دژنراتیو دیسک با افزایش سن، دیسک‌های بین مهره ای با از دست دادن آب، انعطاف پذیری، خاصیت ارتجاعی و جذب شوک خود را از دست می‌دهند.  دلایل خاص ایجاد این بیماری عبارت‌اند از: ۱- خشک شدن دیسک: در بدو تولد، حدود ۸۰ درصد دیسک آب است. با افزایش سن، دیسک خشک می‌شود و ضربه‌ها را نیز جذب نمی‌کند. ۲- فعالیت‌ها و ورزش‌های روزانه: ورزش‌های نامناسب باعث پارگی در هسته بیرونی دیسک می شوند.  ۳- صدمات: صدمات می توانند باعث تورم، درد و بی ثباتی شوند. این امر می‌تواند منجر به کمردرد شود. علائم بیماری دژنراتیو دیسک ۱- دردی که هنگام نشستن بدتر شود. ۲- دردی که هنگام خم شدن، بلند کردن یا پیچیدن بدتر می‌شود. ۳- احساس بهتر در هنگام راه رفتن یا حتی دویدن نسبت به نشستن یا ایستادن برای مدت طولانی. ۴- احساس بهترداشتن در تغییر وضعیت یا دراز کشیدن. ۵- دوره‌های درد شدید  که از چند روز تا چند ماه طول می‌کشد تا بهتر شوند. درد می‌تواند کمر، باسن، ران‌ها یا گردن را درگیر کند و به بازوها و دست‌ها نیز سرایت کند. ۶- بی حسی و گزگز در اندام‌ها. ۷- ضعف در عضلات پا یا افتادگی پا سوالات رایج بیماری دژنراتیو دیسک شایع‌ترین عفونت ستون فقرات چیست؟ استئومیلیت مهره ای، شایع‌ترین عفونت ستون فقرات است. این عفونت می‌تواند از ضربه مستقیم ستون فقرات باز، عفونت در نواحی اطراف و از باکتری‌هایی که از خون به مهره پخش می‌شوند، ایجاد شود. تومورهای خارج مدولاری چیست؟ تومورهای خارج مدولاری، می‌توانند در مننژیوم (که عضوی از سخت شامه است) و یا در ریشه، ایجاد شوند. شایع‌ترین نوع تومورهای خارج مدولاری، نورینوما یا شوانوم است. شوانوم، در ۳۰ درصد موارد در هر سنی می‌تواند حمله کند و اکثراً خوش خیم است.  دیستونی دیستونی یک بیماری بسیار نادر است که می‌تواند باعث انقباضات غیر ارادی عضلانی شود؛ که منجر به حرکات تکراری یا پیچشی می‌شود. انواع مختلفی از دیستونی وجود دارد؛ از جمله دیستونی کانونی که فقط یک ناحیه از بدن را درگیر این اسپاسم ها می‌کند، دیسونی سگمنتال با دو قسمت مجاور در بدن که تحت تأثیر این اختلال هستند و دیستونی عمومی که همه نواحی بدن را به طور یکسان تحت تاثیر قرار می‌دهد. شدت آن از انقباضات خفیف بدون درد تا تکان‌های شدید متغیر است. علائم دیستونی علائم اولیه شایع عبارت‌اند از: ۱- گرفتگی پا ۲- عملکرد کند پا ۳- بدتر شدن دست خط پس از نوشتن چند سطر علائم دیگر عبارت‌اند از: ۴- حرکات چرخشی یا تکان دادن ۵- حرکات تکراری مانند پلک زدن غیرقابل کنترل ۶- مشکل در صحبت کردن ۷- کشیدن غیر ارادی مثلا گردن علائم ممکن است با خستگی، استرس یا فعالیت طولانی مدت بدتر شود و با آرامش و استراحت بهبود یابد. برخی زمانی اتفاق می‌افتند که اقدامات خاصی باعث تحریک آنها شود. علائم در برخی موارد می‌توانند در طول زمان بدتر شوند. ممکن است علائم در یک ناحیه شروع شود و سپس در سایر نقاط بدن گسترش یابد.  اسپاسم پا، گرفتگی، پیچش، انقباض، لرزش، حرکات لرزان، حرکات غیر ارادی، انقباض غیرارادی، کشیدن غیر ارادی، حرکات تکراری، پلک زدن مکرر، کشیدن پا، تغییر راه رفتن و بدتر شدن دست خط از دیگر علائم دیستونی هستند. کوادری پارزی کوادری پارزی که تحت عنوان فلج چهار اندام و تتراپلژی نیز معرفی می‌شود، یک نوع فلج است؛ که باعث بی‌حسی و عدم کنترل دست‌ها و پاهای افراد می‌شود. معمولاً پس از بروز بیماری چهار پلژی، در مهره‌های گردنی۳C و۴C قطع نخاع رخ می‌دهد؛ قطع نخاع در اثر ضربه و فشره شدن بند نخاع توسط تومور یا کم‌خونی موقت اندام، ایجاد می‌شود.  کوادری پارزی در کودکان کودکان مبتلا به  کوادری پارزی ، به کمک آموزش و درمان مناسب، می‌توانند از نظر عملکرد شناختی و ارتباطی، بهبود یابند و بتوانند کارهای شخصی را تنهایی انجام دهند.  علائم بیماری  کوادری پارزی  در کودکان ۱- رفلکس‌های اولیه ۲- دیستونی و آتتوز ۳- اختلالات بینایی  ۴- عقب ماندگی ذهنی ۵- اختلالات تغذیه‌ای و تنفسی ۶- از دست دادن کنترل ادرار و مدفوع ۷- رشد دیرهنگام علل  کوادری پارزی این بیماری، در پی آسیب‌های شدید به مغز و نخاع ایجاد می‌شود.  علائم بیماری  کوادری پارزی از علائم این بیماری می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: ۱- اختلال در حرکت دادن دست‌ها، پاها، گردن و تنه ۲- آبریزش دهان ۳- آفازی ۴- دیس آرتری ۵- تشنج درمان  کوادری پارزی این بیماری به طور کامل درمان نمی‌شود؛ اما روش‌هایی مثل توانبخشی وجود دارد که می‌تواند در روند بهبود بیماران بسیار مفید باشد. متخصص کاردرمانی توانبخشی، ابتدا اهداف بیمار را جویا می‌شود و سپس بر اساس اهداف، برنامه‌ای مخصوص بیمار را تنظیم می‌کند. توانبخشی یک روند آهسته اما بسیار مفید و کاربردی است. میلوپاتی میلوپاتی در اثر فشار به نخاع ایجاد می شود. فتق دیسک، تشکیل استئوفیت و هیپرتروفی رباط ممکن است باعث میلوپاتی شوند. میلوپاتی دژنراتیو اغلب در ستون فقرات گردنی دیده می شود که به عنوان میلوپاتی اسپوندیلوتیک گردنی شناخته می‌شود. این شایع ترین نوع اختلال عملکرد نخاع در بیماران بالای ۵۵ سال است. روش جراحی به اثر میلوپاتی در نخاع بستگی دارد.   علائم میلوپاتی علائم میلوپاتی عبارت‌اند از: ۱- اختلال در راه رفتن ۲- اختلالات مثانه ۳- اختلال در کارکردن با دست‌ها درمان میلوپاتی یکی از روش‌های درمان میلوپاتی، لامینکتومی است. لامینکتومی نوعی جراحی است؛ که به منظور کاهش فشار در ریشه‌های عصبی ستون مهره‌ها، انجام می‌شود. 

صرع صرع یک اختلال عصبی است؛  که با فعالیت غیرطبیعی مغز مشخص می‌شود و باعث بروز حملات مکرر و غیرقابل تحریک، رفتار غیرعادی، تغییر احساسات و گاهی مواقع از دست دادن هوشیاری می شود. تشنج‌ نیز یکی دیگر از علائم صرع است، که می‌تواند از دوره‌های کوتاه چند ثانیه‌ای تا دوره‌های طولانی مدت، متفاوت باشد. تقریباً در۶ مورد از ۱۰ مورد تشنج، هیچ علتی وجود ندارد و به همین دلیل به آن صرع ایدیوپاتیک می گویند. به نوعی از تشنج که با علت مشخصی ایجاد شده باشد، صرع ثانویه می‌گویند. علل شایع صرع ثانویه ۱- آسیب مغزی پس از تروما  ۲- سکته مغزی  ۳- تومور مغزی ۴- عفونت‌های مغزی ۵- اختلالات متابولیک مانند تغییرات شدید سدیم خون. معمولاً، صرع پس از وقوع دو تشنجِ غیرقابل تحریک تشخیص داده می‌شود.  تشنج‌های صرع به دو نوع  تشنج کانونی و  تشنج عمومی   طبقه بندی می‌شوند. تشنج کانونی این نوع تشنج، ناشی از فعالیت غیر طبیعی در یک قسمت از مغز است؛ که بارزترین علامت آن، از دست دادن هوشیاری است.  تشنج عمومی دراین نوع از تشنج، در اکثر مواقع هوشیاری کامل از بین می‌رود و بیشتر به شش نوع زیر تقسیم می‌شود: ۱- تشنج تونیک-کلونیک ۲- تشنج تونیک ۳- تشنج کلونیک ۴- تشنج میوکلونیک ۵- تشنج ابسنس (پنهان) ۶- تشنج آتونیک تشخیص صرع آزمایش‌های خون، تصویربرداری مغز (MRI) و نوار مغزی (EEG)، از روش‌های تشخیص بیماری صرع هستند. در صورت مشکوک بودن به عفونت، پونکسیون کمری برای معاینه CSF  نیزانجام می‌شود. در بیماران جوان، ممکن است هیچ علتی برای بروز بیماری صرع ، پیدا نشود.  درمان صرع درمان صرع در درجه اول شامل تجویز داروهای ضد تشنج است. انتخاب داروی ضد تشنج باید بر اساس نوع تشنج و مشخصات عوارض جانبی در نظر گرفته شود. پس از۲ تا ۵ سال درمان، در حدود ۷۰ درصد از کودکان و ۶۰ درصد از بزرگسالان، می‌توانند داروها را بدون عود مجدد تشنج قطع کنند. اگر بیماری مقاوم به دارو باشد، جراحی صرع تنها گزینه خواهد بود. لوبکتومی و لزیونکتومی دو نوع جراحی بیماری صرع اصلی هستند . تکنیک‌های جدیدتر درمان بیماری صرع ، شامل تحریک عصب واگوس (VNS) با کاشت جراحی یک دستگاه تحریک کننده و کاشت سیستم (VNS NeuroPace) است. صرع لوب قدامی مغز بیماری صرع می‌تواند از قسمت‌های مختلف مغز ناشی شود. اگر این بیماری از پشت مغز ناشی شود، منجر به صرع حرکتی خواهد شد. اگر از قسمت تمپورال ناشی شود، بیمار حواسش را از دست خواهد داد و بیهوش خواهد شد. زمانی که بیماری صرع از لوب قدامی ناشی شود، منجر به اختلالات شخصیتی و حس‌کردن بوی غیرحقیقی خواهد شد. درصورتی که این بیماری با دارو درمان نشود، بهترین گزینه درمانی جراحی خواهد بود. برای انجام عمل جراحی، ابتدا قسمتی از مغز که منجر به صرع شده توسط نوار مغزی تعیین می‌شود و سپس آن قسمت درآورده می‌شود.  صرع لوب تمپورال مزیال این بیماری ارتباط زیادی با صرع لوب گیجگاهی مغز دارد. در اثر ایجاد زخم در عمیق‌ترین قسمت لوب گیجگاهی مغز و کمبود نورون‌ها، صرع لوب تمپورال مزیال ایجاد می‌شود. این بیماری از قسمت میانی لوب تمپورال ناشی می‌شود و باعث از بین رفتن هوش می‌شود. این بیماری از طریق جراحی (درآوردن قسمتی از مغز که باعث تولید صرع می‌شود) درمان می‌شود. از شایع‌ترین علل صرع می‌توان به ناهنجاری‌های عروقی مغز، سندروم‌های ژنتیکی و کمبود اکسیژن در مغز اشاره کرد. علائم بیماری صرع ۱- تغییر در رفتار ۲- تغییر در احساسات ۳- اسپاسم ماهیچه ۴- تشنج تشخیص صرع لوب تمپورال مزیال MRI، توموگرافی کامپیوتری و انجام آزمایش خون، از رایج‌ترین روش‌های تشخیص این بیماری هستند. صرع لوب فرونتال صرع لوب فرونتال یک نوع بیماری است که از سندرم صرع نشأت می‌گیرد. افراد مبتلا به این بیماری از حرکات غیر طبیعی در هنگام خواب رنج می‌برند؛ که نوعی تشنج به حساب می‌آید. بیماری صرع لوب فرونتال می‌تواند در هر سنی رخ دهد؛ اما اکثراً در سنین پایین‌تر از ۲۰ سالگی دیده می‌شود. علت اصلی ایجادکننده این بیماری، عوامل ارثی است. این بیماری تحت عنوان صرع لوب فرونتال شبانه، صرع لوب پیشانی و صرع لوب فرونتال اوتوزوم نیز شناخته می‌شود.  علائم صرع لوب فرونتال در افراد مبتلا به این بیماری، هنگام خواب و یا وقتی که از خواب بیدار می‌شوند، علائم زیر مشاهده می‌شود: ۱- چرخش بدن ۲- بالا و پایین رفتن لگن ۳- حرکاتی مثل رکاب زدن ۴- ایجاد صداهایی مثل گریه، ناله وفریاد روش های تشخیص بیماری صرع لوب فرونتال اولین قدم در تشخیص این بیماری، بررسی سوابق پزشکی و معاینه کامل است. قدم بعدی، انجام نوار مغزی است؛ اما اگر در نوار مغزی نشانه‌ای وجود نداشته باشد، مانیتورینگ طولانی مدت امواج مغزی در هنگام خواب انجام می‌شود.  روش های درمان بیماری صرع لوب فرونتال یکی از رایج‌ترین روش‌های درمان این نوع از بیماری، مصرف داروهای ضد تشنج مثل اکسا کاربازپین است. هم‌چنین مصرف داروهای ضد صرع مثل لوتیراستام، لاکوزامید، گاباپنتین و زونیسامید نیز بسیار مفید خواهند بود. 

عفونت ستون فقرات زمانی که در ستون فقرات، ستون مهره‌ها، فضای دیسک بین مهره‌ای، کانال نخاعی و بافت‌های نرم مجاور، باکتری و قارچ وجود داشته باشد، می‌گویند که ستون فقرات عفونت کرده است. باکتری‌ها و قارچ‌ها می‌توانند از طریق جریان خون، به ستون فقرات منتقل شوند؛ که این اتفاق معمولاً پس از عمل جراحی رخ می‌دهد. انواع عفونت ستون فقرات عفونت‌های نخاعی ستون فقرات عفونت‌های ستون فقرات می‌توانند ناشی از یک ویروس یا قارچ برآمده از عفونت بخش دیگری از بدن باشند؛ که از طریق گردش خون به ستون فقرات منتقل شده‌اند. عفونت‌های بین مهره ای عفونت‌ فضای دیسک بین مهره‌ای، فضای بین مهره‌ها را درگیر می‌کند. این نوع از عفونت، شامل سه گروه می‌شود: هماتوژن بزرگسالان (خود به خودی)، عفونت‌های دوران کودکی (دیسکیت) و عفونت‌های بعد از عمل.  اکثر افراد پس از ابتلا به عفونت‌ بین مهره‌ای، علائم کمی دارند، اما پس از مدتی دچار کمردرد شدید می‌شوند. این بیماری در کودکان نیز شایع است؛ یکی از علامت‌های ابتلا به عفونت بین مهره‌ای در کودکان، خودداری از خم کردن ستون فقرات است. ممکن است بعد از جراحی، عفونت فضای دیسک وجود داشته باشد؛ که به طور متوسط یک ماه پس از جراحی رخ می‌دهد. درد عفونت بین مهره‌ای، با استراحت کاهش و با فعالیت افزایش می‌یابد؛ که لازم است هر چه سریعتر درمان شود. استئومیلیت مهره ای این شایع ترین نوع عفونت بین مهره‌ای است. این نوع از عفونت، می‌تواند از ضربه مستقیم ستون فقرات باز، عفونت در نواحی اطراف و از باکتری‌هایی که از خون به مهره پخش می‌شوند، ایجاد شود. عفونت کانال نخاعی عفونت‌های کانال نخاعی شامل آبسه اپیدورال نخاعی است؛ که در فضای اطراف سخت شامه (بافتی که نخاع و ریشه عصبی را احاطه کرده است) ایجاد می‌شود. علائم عفونت کانال نخاعی شامل موارد زیر هستند: ۱- کمردرد شدید همراه با تب و حساسیت موضعی در ستون فقرات ۲- درد ریشه عصبی  ۳- ضعف عضلات ارادی و اختلال عملکرد روده و مثانه ۴- درد آشکار هنگام لمس ناحیه ۵- حساسیت لگن در کودکان (که نشان دهنده فلج در کودکان است) عفونت‌های بافت نرم مجاور عفونت‌های بافت نرم مجاور شامل ضایعات پاراسپینال گردن و قفسه سینه و آبسه عضله پسوآس کمری است. عفونت‌های بافت نرم معمولاً بر بیماران جوان‌‌تر تأثیر می‌گذارند و اغلب در افراد مسن دیده نمی‌شوند.  به التهاب و تجمع میکروب‌ها در داخل یا اطراف نخاع، آبسه طناب نخاعی می‌گویند. چه چیزی باعث عفونت ستون فقرات می شود؟ عفونت ستون فقرات می‌تواند ناشی از عفونت باکتریایی یا قارچی در قسمت دیگری از بدن باشد، که از طریق جریان خون به ستون فقرات منتقل شده است. شایع‌ترین منبع عفونت‌های ستون فقرات، یک نوع باکتری به نام استافیلوکوکوس اورئوس و باکتری دیگری به نام اشریشیا کلی است. عفونت ستون فقرات ممکن است پس از جراحی رخ دهد. بیشتر عفونت‌های بعد از عمل بین سه روز تا سه ماه پس از جراحی رخ می‌دهد. مصرف کنندگان مواد مخدر، بیشتر مستعد ابتلا به عفونت‌هایی هستند که ناحیه گردن را تحت تأثیر قرار می‌دهند. روش‌های اخیر دندانپزشکی خطر ابتلا به عفونت‌های ستون فقرات را افزایش می‌دهد، زیرا باکتری‌هایی که ممکن است در طول عمل وارد جریان خون شوند، می‌توانند به ستون فقرات بروند. علائم عفونت ستون فقرات علائم بسته به نوع عفونت ستون فقرات متفاوت است، اما شایع‌ترین علامت، درد شدید است. از دیگر علائم عفونت ستون فقرات می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: ۱- کمر درد شدید ۲- تب ۳- لرز ۴- کاهش وزن ۵- اسپاسم عضلانی ۶- ادرار دردناک یا مشکل در ادرار کردن ۷- ضعف و یا بی‌حسی بازوها یا پاها ۸- بی اختیاری روده و مثانه درمان عفونت ستون فقرات درمان عفونت ستون فقرات شامل دو نوع درمان غیر جراحی و درمان جراحی است؛ اما اگر علائم زیر مشاهده شوند، بهترین روش درمانی پیشنهادی، عمل جراحی خواهد بود. ۱- تخریب قابل توجه استخوان (که باعث بی ثباتی ستون فقرات می‌شود) ۲- نقایص عصبی ۳- سپسیس (ناشی از آبسه‌ای که به آنتی بیوتیک‌ها پاسخ نمی‌دهد) ۴- عدم انجام بیوپسی سوزنی برای به دست آوردن کشت‌های مورد نیاز ۵- شکست آنتی بیوتیک‌های داخل وریدی برای از بین بردن عفونت

درمان نورالژی سه قلو گزینه‌های درمان نورالژی سه قلو شامل درمان غیر جراحی با داروهای مختلف و درمان جراحی است. این موضوع که جراحی نورالژی سه قلو به چه شکلی انجام شود، به منطقه درگیر و منشأ نورالژی بستگی دارد. جراحی نورالژی سه قلو به دو دسته تقسیم می‌شود: - جراحی باز جمجمه که بهترین نتیجه را دارد - فرآیند‌های ضایعه که نتایج همیشه خوبی ندارند ارزیابی جراحی برای نورالژی سه قلو، شامل تأیید تشخیص نورالژی سه قلو، بررسی MRI، نظر بیمار و وضعیت پزشکی عمومی بیمار است؛ به این منظور که جراح مطمئن شود سایر روش‌های درمان درد صورت، فایده ای نخواهند داشت و اینکه مطمئن شود جراحی، خطری برای بیمار نداشته باشد.  درمان‌های جراحی در زیر بهترین روش‌های جراحی مورد استفاده برای درمان نورالژی سه قلو و سایر وضعیت‌های اعصاب محیطی را بررسی می کنیم. رفع فشار میکروواسکولار  رفع فشار میکروواسکولار (MVD)، یک روش جراحی است که فشردگی غیر طبیعی اعصاب جمجمه را با قرار دادن اسفنج‌هایی بین عصب و شریان برای کاهش درد تسکین می‌دهد. این روش موارد زیر را درمان می کند: - نورالژی سه قلو - اسپاسم نیم صورت  - نورالژی گلوسوفارنکس به دلیل موفقیت بالای جراحی MVD، این گزینه بهترین گزینه درمان بیماری‌های بالا است. رفع فشار میکروواسکولار، بهترین درمان با اثر طولانی تر در مقایسه با سایر درمان‌ها است. پرتودرمانی درمان پرتو درمانی (رادیوسرجری) کم تهاجمی‌ترین گزینه جراحی است. در این روش از دستگاهی که پرتوهای دقیق و کنترل شده تابش را به داخل جمجمه از جمله مغز و اعصاب می‌رساند، استفاده می‌شود. رادیوسرجری این دسته بیماری‌ها را درمان می کند. متاسفانه، پرتودرمانی ممکن است پس از چند ماه مداوای کوتاه مدت، این درد را تبدیل به یک درد همیشگی مضمن کند . پرتودرمانی را ما در مورد بیمارانی که به دلیل دیگر مسائل پزشکی، ریسک بالای جراحی دارند به کار گرفته می شود